ONUR KARADAL

Herkese merhabalar. Özellikle hayatımda zaman yönetimi ve yapmak istediğim şeylere vakit bulamama konusunda çok fazla sıkıntı yaşadığım bu günlerde bir günümü en iyi şekilde değerlendirmek için günlük planlar yapıyorum. Fakat çoğunuz da biliyorsunuzdur ki hayatımızı ne ölçüde planlı yaşayabiliriz ya da her şeyimiz önceden planlı olunca yaşadığımız hayattan nasıl bir tat alabiliriz? İşte bugünkü yazımda da bunları sorgulayacağız. Öncelikle zaman ve zamanın ne olduğundan bahsetmek istiyorum. Biyolojik zamanı bir kenara koyduğumuzda zaman, insanoğlu tarafından oluşturulan, kendi kendimizin ayağına bağladığımız bir taştan başka bir şey değil benim gözümde. Yaşadığım hayatı göz önünde bulundurarak bir örnek verirsek: Bazen durup bloguma ne yazacağım hakkında uzunca düşünmem gerekebiliyor. Fakat bunu yaparken normal rutinlerimi kaçırdığımdan kafamdaki fikri henüz inşa bile edemeden bir koşuşturmaya girmek zorunda kalıyorum. Peki, size sorum; bu zaman dayatması doğanın insanlara dayatt

Herkese uzun bir aradan sonra yeniden merhabalar. Bugünkü yazımda son zamanlarda beni en çok etkileyen film olan The Truman Show'dan bahsetmek istiyorum. Alegorizm (isim): Bir sanat eserindeki ögelerin gerçek hayattan bir şeyleri temsil etmesi durumu. Truman Show, Truman adında aslında doğumundan beri hayatı 24 saat canlı televizyon programı olan ama bunun farkında olmadan yaşayan bir karakteri anlatıyor. Anlayacağınız üzere kendi kontrolü altında olduğunu zannettiği hayatı aslında yapımcıların isteğinden ibaret. Truman'ın yaşadığı dünyada herkes çok mutlu ve her şey çok güzelken bir gün Truman, geçmişte öldüğünü zannettiği babasını yolda görmesiyle zamanla gerçekleri fark etmeye başlıyor. Bu andan itibaren hayatının aslında düşündüğü şey olmadığını fark edişini izliyoruz. Filmi izleyenleriniz bu dediğim kısımları biliyordur. Şimdi değineceğim nokta ise filmdeki alt mesajlar ve bunlar üzerine küçük eklemelerden oluşuyor. Öncelikle filmin tamamen Platon'un Mağ

Bu yazı benim için oldukça önemli bir yere sahip. Aslına bakarsanız kendi içimi döktüğüm her yazı benim için çok önemli. Çünkü iç dünyamı bir yazıya yansıtmak, hala tam olarak kendimi keşfedememiş ben için oldukça zor. Özellikle eylül ayına girmemizin ardından içimde büyük bir huzursuzluk oluşmaya başlamıştı. Nedenini çok da uzakta aramamıştım. Bu, her sene eylül ayı klasiğine dönüşmüş bir huzursuzluktu artık benim için. Okulların açılacak olmasını bilmenin verdiği huzursuzluk. Şu ana kadar içimdeki boşluğu her zaman sorguladım ve gördüm ki bu boşluğu en çok hissettiğim anlar kendim gibi olamadığım, istediğim şeyleri yapamadığım anlardı. İnsan, kendinden uzaklaştıkça ve bunun da bilincinde olunca içini pişmanlık, öfke, üzüntü ve daha birçok karamsar duygu kaplıyor. Peki bunun en büyük nedeni ne sizce? Ben sizin yerinize cevaplayayım, eğitim sistemimiz. Normalde okullarımızın bizi hayata hazırlaması gerekiyordu. Hiç değilse bize söylenilen buydu. Fakat tonlarca saatlik de

Queen of pop, Madonna is now 60 as of August 16th. Every period of her older than 30-years career has their own specialized moments and styles. In this writing, we're going to discuss what makes Madonna special this much. I want to start with the factor made me listen to her. My first Madonna experience was Like A Prayer. Some of you might know this but if you don't, Madonna has been excommunicated after song's music video. Even though an artist being excommunicated cause of her visuality is already a big thing, Madonna's ambition on going through her way impressed me a lot in my middle-school days. I guess, there is no other pop star as brave as Madonna in the music history. Her career was at her peek after 3 consecutive hit albums: Like A Virgin, True Blue and Like A Prayer. But in 1992; she released the most provocative and controversial album in her career, Erotica. Even though the album's theme is not that controversial today compared to 90's it&#

2008 yılında ilkokula başladığımda tanıştığım arkadaşımla bugün arkadaşlığımızın 10. yıldönümünü kutladık. İyi ve kötü anıların beraberinde yaşandığı bu koskoca 10 yıl dile kolay gelse de insanın hayatı boyunca daima orada olduğunu bildiği bir insana sahip olması, belki de başına gelebilecek en güzel şeydir. Dönüp baktığımda şu ana kadarki bütün yakın arkadaşlarıma içten içe bir hayranlık beslediğimi fark ettim. Hani insan kendi kafa yapısında olanları çeker ya işte benimki de onun bir üst boyutu gibiydi. Eğer bir insanla yakın bir arkadaşlık kurmuşsam; bu, onlarla konuşmaktan veya beraber vakit geçirmekten oldukça keyif almam dolayısı ile hayranlık beslememden olmuştur. Zaten arkadaşlık da bir nevi ilişki biçimi değil midir? Kimden hoşlanmadığınızı bilirsiniz fakat arkadaşlık da dahil olmak üzere kime tutulacağınızı asla tam olarak kestiremezsiniz. Fakat bu, arkadaşlık ilişkilerinde diğer ilişki türlerine kıyasla daha belirgin oluyor tabi. Ayça ile ilk iletişim kurm

Herkese yeniden merhabalar. Bugünkü yazımda dördüncü sezonunu beklediğimiz bu zamanlarda Rick and Morty hakkında yazmak istedim. Şöyle ki sorular geçen sene Youtube'da Geekyapar! kanalının yüklediği videodaki sorulardan oluşuyor. Kendileri videonun sonunda aynı sorulara bizim cevabımızı sormuşlardı. Ben de gelecek yazımı bu sorular üzerinden yazmak istedim. İyi okumalar :) 1- En sevdiğin Rick and Morty bölümü nedir? Bu sorunun yanıtı kuşkusuz 1. sezon 10. bölüm olan 'Close Rick-counters of the Rick Kind' bölümü. Bölüm hakkında en çok hoşuma giden şey bizim Rick'imiz olan C-137 Rick'in hiç görmediğimiz taraflarını göstermesi oldu. Ayrıca bir Rick-Morty ilişkisinin ne derece karanlık ve kötücül olabileceğine de ilk kez bu bölümde şahit olmuştum. Rick Konseyi gibi bir oluşum olması fakat bizim Rick'imizin böyle bir oluşumun varlığını yok sayarak kendini böyle bir şeyin içinde istememesi ona karakter olarak ilk büyük saygınlığı duyduğum andı. Ayrıca Rick&#